جوشکاری ربات استفاده از ابزار مکانیزه قابل برنامه ریزی (روبات) است که هم با انجام جوشکاری و هم با کار با قطعه ، فرآیند جوشکاری را کاملاً خودکار می کند. فرآیندهایی مانند جوشکاری قوس فلز گاز ، اگرچه اغلب خودکار هستند ، اما لزوماً معادل جوشکاری ربات نیستند ، زیرا یک اپراتور انسانی گاهی اوقات مواد را برای جوشکاری آماده می کند. جوشکاری ربات معمولاً برای جوشکاری نقطه ای مقاومتی و جوشکاری قوس در کاربردهای تولید بالا ، مانند صنعت خودرو استفاده می شود.

جوشکاری روبات کاربرد نسبتاً جدیدی در زمینه رباتیک است ، حتی اگر اولین بار در دهه 1960 ربات ها به صنعت ایالات متحده وارد شدند. استفاده از روبات در جوشکاری تا سال 1980 موفقیت آمیز نبود ، زمانی که صنعت خودرو شروع به استفاده گسترده از روبات ها برای جوشکاری نقطه ای کرد. از آن زمان ، هم تعداد ربات های مورد استفاده در صنعت و هم تعداد کاربردهای آنها بسیار افزایش یافته است. در سال 2005 ، بیش از 120،000 ربات در صنعت آمریکای شمالی مورد استفاده قرار گرفتند که تقریبا نیمی از آنها برای جوشکاری بودند. [1] رشد در درجه اول با هزینه های بالای تجهیزات ، و محدودیت حاصل از آن برای برنامه های تولید بالا محدود می شود.

جوشکاری قوس ربات به تازگی رشد سریع خود را آغاز کرده است و در حال حاضر حدود 20٪ از برنامه های ربات صنعتی را کنترل می کند. اجزای اصلی ربات های جوشکاری قوس الکتریکی ، دستکاری یا واحد مکانیکی و کنترل کننده هستند که به عنوان "مغز" ربات عمل می کنند. دستکاری همان چیزی است که باعث حرکت ربات می شود و طراحی این سیستم ها را می توان در چندین نوع متداول مانند SCARA و ربات مختصر دکارتی دسته بندی کرد که از سیستم های مختصات مختلف برای هدایت بازوهای دستگاه استفاده می کنند.